Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Neoawangardowi artyści w swojej twórczości często odwoływali się do spuścizny międzywojennych awangard – taką linię wyznacza również Günther Uecker składając pracą pt. Białe pole – Hommage a Strzemiński hołd mistrzowi. W tym dziele, tak jak w przypadku unizmu Strzemińskiego, nie możemy mówić o obecności dominanty kompozycyjnej – każdy fragment jest równie ważną, organiczną częścią pracy.

Komponując ten monochromatyczny relief, artysta używa gęsto wbijanych w podłoże gwoździ, które są w jego twórczości niemal wszechobecnym środkiem wyrazu. Jak mówił sam Uecker, żadna inna materia nie pozwala mu osiągnąć porównywalnie satysfakcjonujących efektów. Kluczem do zrozumienia tej pracy nie jest jednak koncentracja na metalowych elementach, lecz na grze cieni powstałej dzięki nim. To światło staje się niejako materią malarską i umożliwia powstanie dynamicznych struktur zmieniających się w zależności od sposobu oświetlenia i miejsca, w którym znajduje się obserwator. Ze względu na rozmieszczenie gwoździ w różnych odstępach praca oddziałuje niczym pole rozwibrowanych energii, zachęcając widza do kontemplacji rozmaitych impresji. Niemal medytacyjny aspekt pojawia się również w trakcie powstawania dzieła, ponieważ wykonując własnoręcznie swoje obiekty, artysta zmuszony jest do żmudnej, powtarzalnej i monotonnej aktywności. Uecker poprzez użycie przemysłowych produktów kwestionuje w pewnym stopniu znaczenie indywidualnej ekspresji – kryterium kluczowego dla artystów o pokolenie starszych. Praca była pokazywana na pierwszej monograficznej wystawie Ueckera w Polsce, którą prezentowano w latach 1974–1975 w Muzeum Sztuki w Łodzi.

Maria Franecka