Twórczość Marthy Boto, argentyńskiej artystki, od 1959 r. mieszkającej w Paryżu, sytuuje się w ramach kinetyzmu i sztuki optycznej. Obie te międzynarodowe tendencje w sztukach wizualnych lat 60. XX w. badają zagadnienia ruchu i złudzeń optycznych.

Multipla nr 4 jest instruktywnym przykładem działań Boto z końca tego okresu. Artystka zwykła używać wówczas materiałów, które – tak jak polerowany metal i pleksiglas – wprowadzają do jej pracy iluzję ruchu. Odbicia, absorpcja i zmiany wyglądu pochłanianego światła sprawiają wizualne wrażenie przezwyciężania fizycznych ograniczeń obiektu. Uzyskany efekt zmiennych relacji świetlnych jest ponadto pogłębiony dzięki użyciu silnika. Ponadto, ze względu na swój przemysłowy charakter, materiały te pozwalają definiować Multiplę jako sztukę na wskroś obiektywną, co przybliża ją do konceptualizmu, kieruje się zaś przeciwko taszyzmowi (ekspresjonistycznej odmianie abstrakcji, dominującej w malarstwie lat 50. XX w.).

Piotr Słodkowski (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 602).