Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Mapa Łodzi staje się partyturą utworu, który ma wykonać miasto. Miasto rozumiane nie jako zbiorowisko ludzi, ale materia i infrastruktura. Artysta zwraca uwagę nie tyle na wizualne aspekty zobrazowanego przesunięcia, ile na dźwiękowe walory tego działania. Widz ma wykonać kompozycję we własnej wyobraźni. Utwór jest bardzo krótki, trwa jedynie szesnaście sekund, jednak skala użytych potencjalnie środków nadaje mu monumentalny charakter.

Swoją twórczość Andrzej Dłużniewski traktował jako formę użyteczną, a jej celem jest impuls, czy też intelektualna prowokacja. Twórczość artystyczna, jako działalność mentalna, przekazana zostaje widzowi za pomocą środków wizualnych. Mapa Łodzi staje się dzięki tej operacji partyturą do utworu, który ma wykonać miasto rozumiane nie jako zbiorowisko ludzi, ale materia i infrastruktura. Artysta zwraca uwagę nie na wizualne aspekty zobrazowanego przesunięcia, ale przede wszystkim na dźwiękowe walory tego działania. Widz zostaje zobowiązany do wykonania kompozycji we własnej wyobraźni. Utwór jest niezwykle krótki, bo trwa jedynie 16 sekund, jednak skala użytych potencjalnie środków nadaje mu monumentalny charakter. Partytura została wyeksponowana na stole, przez co wywołuje skojarzenia z mapami służącymi do celów wojskowych.