Stefan Krygier

Malarz, grafik, twórca form przestrzennych i projektów architektonicznych, teoretyk sztuki. W latach 1946–1951 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi (obecnie Akademia Sztuk Pięknych im. Wł. Strzemińskiego). Uczęszczał do pracowni prowadzonych przez Stefana Wegnera na Wydziale Malarstwa oraz przez Władysława Strzemińskiego na Wydziale Plastyki Przestrzennej. Następnie od 1959 roku do 1963 roku studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Od 1957 roku prowadził pracownię grafiki użytkowej, a później artystycznej w PWSSP, a od 1975 roku pracował w Instytucie Architektury Politechniki Łódzkiej. Był nie tylko studentem ale także współpracownikiem i bliskim przyjacielem Władysława Strzemińskiego, który wywarł znaczący wpływ na całą jego twórczość. Artyści współpracowali przy licznych projektach wystawienniczych, wspólnie opublikowali też pracę teoretyczną Widzenie gotyku. Podobnie jak Strzemiński Krygier postrzegał swoją działalność artystyczną jako rezultat rozważań teoretycznych i eksperymentów formalnych. Był współzałożycielem działającej w latach 1953–1956 w Katowicach grupy St-53. Zrzeszeni w niej młodzi artyści, zainspirowani lekturą Teorii widzenia Strzemińskiego tworzyli sztukę opozycyjną wobec obowiązującego wówczas dyktatu realizmu socjalistycznego.

W początkowych latach, tuż po studiach, Stefan Krygier tworzył prace inspirowane antycznym Egiptem i starożytną Grecją badając relacje między sztuką dawną a współczesną. Po okresie figuratywnym, w latach 1963–1964 powstały serie obrazów – reliefów, grafik i płaskorzeźb skupionych na analizie zagadnień strukturalnych. Od końca lat 60. XX wieku i w latach 70. XX wieku artysta brał aktywny udział w kreowaniu życia artystycznego w Polsce uczestnicząc w licznych spotkaniach, plenerach, warsztatach i sympozjach skupiających twórców i teoretyków sztuki, jak również w wydarzeniach organizowanych przez artystów z kręgu sztuki konceptualnej. Powstały w tym czasie serie reliefów i obiektów przestrzennych zatytułowane „Kolineacje", „Konflikty" oraz „Ośrodek kondensacji formy I i II" a także mocno zgeometryzowane obrazy olejne. Prace z tego okresu pozostawały w sferze oddziaływania konstruktywizmu, zbliżając się jednocześnie do konceptualizmu. W latach 80. XX wieku Krygier powracał do zagadnień, którymi zajmował się w poprzednich okresach swojej twórczości uzupełniając je o nowe problemy związane z percepcją wzrokową.

Równocześnie do twórczości plastycznej artysta realizował się także jako architekt. Zaprojektował kilka łódzkich osiedli, budynków użyteczności publicznej i założeń urbanistycznych.

Dorota Stolarska-Kultys