Aldo Borgonzoni

Urodził się w Medicinie, Włochy. Studiował w Scuola d`Arte w Bolonii, dyplom otrzymał w 1936. Włączył się w ekspresjonistyczny nurt figuratywny. W 1941 brał udział w Premio di Bergamo, gdzie poznał m.in. Renato Guttusa. W 1945 razem z Carlo Corsim, Luciano Minguzzim, Pompilio Mandellim, Ilario Rossim i Lamberto Priorim założył Galleria di Cronache w Bolonii. W następnym roku miał pierwszą wystawę indywidualną, z której jeden rysunek, poświęcony tragedii Marzabotto, wymordowanej przez nazistów wioski, kupił Paul Eluard. W 1947 przebywał w Paryżu, gdzie uległ wpływom kubizmu. Po powrocie do Włoch wykonał mural w Salone della Camera del Lavoro w Medicinie. Podczas pobytu w Rzymie w 1949 w pracowni Guttusa stworzył serię abstrakcji z malowanych kamieni. Kierował także Galleria Bernini na Piazza di Spagna. W 1950 powrócił do Bolonii i aktywnie włączył się działalność kulturalną i polityczną. Związał się z lewicą i zmienił swój styl malowania na neorealizm. W 1957 podczas pobytu w ZSRR oglądał w zamkniętych magazynach muzealnych dzieła Chagalla, Braque`a, Matisse`a i Picassa. W 1968 był w Czechosłowacji, w Pradze i Bratysławie, brał udział w debacie dotyczącej sztuki, którą przerwał najazd Sowietów. Od lat 70. powrócił do ekspresyjnej formy wypowiedzi, malując m.in. pejzaże. Obok twórczości pasjonowało go organizowanie życia kulturalnego. W 1961 roku miał w Grabowski Gallery jedyną wystawę indywidualną.

Anna Saciuk-Gąsowska (Cytat za: Swingujący Londyn. Kolekcja Grabowskiego, płyta DVD do _x000D_ katalogu wystawy, red. Anna Saciuk-Gąsowska, Paulina Kurc, Muzeum Sztuki_x000D_ w Łodzi, Łódź 2007,  str.90-91).