Timur Nowikow
Timur Nowikow był artystą, kuratorem, poetą, pisarzem, a okazjonalnie także muzykiem. Był samoukiem, posiadał wyjątkowy dar nawiązywania bliskich relacji artystycznych. Kształcił się na własną rękę, zgłębiając historię awangardy (wciąż jeszcze wtedy w Związku Radzieckim zwalczanej) i odkrywając szczególne powinowactwo z rosyjskim futurystą Michaiłem Łarionowem oraz jego teorią „wszystkoizmu” (1913), a także nawiązując kontakty z niezależnymi artystami działającymi w Stowarzyszeniu Eksperymentalnych Sztuk Pięknych (TEII). W 1982 roku, po odejściu z kolektywu Letopis [Kronika] i zamknięciu pracowni w dawnej cerkwi pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej, Nowikow założył w Leningradzie grupę Nowi Artyści (razem z Jewgienijem Kozłowem, Iwanem Sotnikowem, Kiryłem Kazanowiczem, Olegiem Kotelnikowem i Gieorgijem Gurjanowem) oraz – w swoim mieszkaniu przy ulicy Wojnowa – nieoficjalną galerię ASSA. Nowi Artyści byli płynną siecią znajomości, daleko wykraczającą poza sztuki wizualne, rozciągającą się na obszary muzyki, teatru, mody i produkcji filmowej. W swojej własnej twórczości Nowikow przeszedł drogę od malarstwa ekspresyjnego aż do oszczędnych w formie kolaży i szablonów, często odbijanych na tkaninie. Występował też na scenie podczas koncertów orkiestry Siergieja Kuriochina Pop Mechanika i rockowej grupy Kino. Wraz z Jurisem Lesnikiem i Władysławem Mamyszewem-Monroe założył niezależną platformę wideo Pirate TV._x000D_
_x000D_ Oprócz pełnienia funkcji lidera Nowych Artystów Timur Nowikow był też płodnym pisarzem, autorem recenzji i polemik oraz tekstów teoretycznych (niekiedy publikowanych pod pseudonimem Igor Potapow). Wśród tych tekstów znajdują się również eseje teoretyczne dotyczące muzyki. Jego pojęcia obiektu zero i „rekompozycji” były transpozycją koncepcji modernistycznych dokonaną na potrzeby leningradzkiego środowiska artystycznego lat 80.
_x000D_ W latach 90. XX wieku Nowikow promował Nowy Akademizm, rappel à l’ordre nakreślony w jego Manifeście Europejskiego Towarzystwa na rzecz Zachowania Estetyki Klasycznej (Manifest evropeiskogo obshchestva po sokhraneniiu klassicheskoi aestheticiki, 1991).
