Witold Romer

Witold Romer był jednym z czołowych twórców eksperymentujących w technice fotografii w kręgu polskiej fotografii artystycznej okresu międzywojennego. Pochodził z Lwowa, był synem wybitnego polskiego geografa Eugeniusza Romera. Uczył się fotografii, którą zajmował się już w latach 20., i ukończył studia na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej.

W latach 30. prowadził na Politechnice Lwowskiej Zakład Fotografii, a po drugiej wojnie światowej był profesorem Katedry Fotomechaniki Politechniki Wrocławskiej. Początkowo eksperymentował z artystycznymi technikami fotograficznymi stosowanymi przez piktorialistów, używając na przykład techniki przetłoku bromoolejowego. Podczas pracy, jako kierownik działu fotomechanicznego w Książnicy Atlasie, opracował technikę zwaną kartochromią, przeznaczoną do reprodukcji map hipsometrycznych, a w 1931 roku wynalazł autorską technikę tonorozdzielczą, izohelię, początkowo wykorzystywaną w opracowaniu i drukowaniu map, ale później także do prac artystycznych. Jego twórczość fotograficzna z lat 30. nawiązywała do nurtu nowej rzeczowości. Publikował też prace na temat teorii procesu fotograficznego.

Był związany z organizacjami fotograficznymi, m.in. z Lwowskim Towarzystwem Fotograficznym, Lwowskim Klubem Filmowym, Wrocławskim Towarzystwem Fotograficznym, Związkiem Polskich Artystów Fotografików i Fotoklubem Polskim.