Stefan Gierowski

Malarz, rysownik, przedstawiciel współczesnej awangardy malarskiej. W latach 1945-48 studiował równolegle historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim i malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uczęszczał do pracowni Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza. W 1955 roku uczestniczył w przełomowej wystawie w Arsenale. W  latach 1956-61 współpracował z Galerią Krzywe Koło prowadzoną w Warszawie przez Mariana Bogusza. Od 1962 roku, aż do 1996 prowadził pracownię w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w latach 1975-81 zajmował stanowisko dziekana Wydziału Malarstwa. W 1986 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.

Jest autorem ponad siedmiuset obrazów. We wczesnej fazie twórczości sięgał do tradycji malarstwa figuratywnego i eksperymentował z różnymi tendencjami artystycznymi: futuryzmem, koloryzmem i ekspresjonizmem. Nieustająco poszukiwał jednak indywidualnego odczytania sensu malarstwa sytuującego się poza przemijającymi modami i kanonami. Poszukiwania te doprowadziły go pod koniec lat 50. do malarstwa bezprzedmiotowego opartego o relacje barw, płaszczyzn i linii. Od tego momentu tworzy kompozycje niefiguratywne układające się w cykl obrazów tytułowanych Obraz i oznaczanych rzymskimi cyframi. Według Gierowskiego to właśnie czyste obrazy są przedmiotami sztuki. O nacisku jaki kładzie na fenomen obrazu świadczy fakt, że buntuje się przeciwko określaniu swojego malarstwa jako abstrakcyjnego, woli nazywać je bezprzedmiotowym. Twierdzi, że sam fakt malowania sprawia, że obraz to nie abstrakcja ale wielki konkret.

Jego malarstwo, chociaż zróżnicowane pod względem rozwiązań formalnych, ma jeden wspólny rdzeń skupiony wokół zagadnień związanych z przestrzenią i powstającymi w jej obrębie napięciami oraz wzajemnych relacji światła i barwy. Za ich pomocą wyraża prawa, którymi rządzi się natura, sfera uczuć i żywiołów, to, co wydarzają się poza człowiekiem. Jego prace, w zależności od etapu twórczości, były klasyfikowane jako wpisujące się w nurt informel, unistyczne czy op-artowe. Gierowski stworzył jednak tak indywidualny styl, że jego malarstwo wymyka się wszelkim jednoznacznym klasyfikacjom.  

Dorota Stolarska-Kultys