Andrzej Jerzy Lech

Urodzony w 1955 we Wrocławiu. W latach 1981-84 studiował na Wydziale Fotografii Artystycznej Konserwatorium Sztuki w Ostrawie (Czechy). Od 2000 roku członek ZPAF.

W 1983 roku wraz z Wojciechem Zawadzkim, Jerzym Olkiem i Bogdanem Konopką był jednym z twórców programu "fotografii elementarnej" propagowanego przez Galerię "Foto-Medium-Art" we Wrocławiu, z którą Lech był związany do 1987. W 1983 miała miejsce wystawa o postkonceptualnym charakterze 60 furtek. Program "fotografii elementarnej" wyrażała ekspozycja 30 fotografii z 1984 roku. W 1986 roku otworzył we własnym mieszkaniu w Opolu prywatną galerię "5d/3". W 1987 roku poprzez Niemcy (Wuppertal) wyjechał do USA, gdzie od 1988 roku w Jersey City (stan New Jersey) prowadzi własną pracownię i galerię - On the Road Gallery.

Mieszka i pracuje w Jersey City, New Jersey.

Od 1981 roku Lech jest twórcą kilku ważnych dla rozwoju najnowszej polskiej fotografii cykli (Kalendarz szwajcarski, rok 1912; Amsterdam, Warka, Kazanłyk...), wykonanych w małym formacie, często starymi aparatami. Mimo pewnej, zawartej w tytułach prac, sugestii artysta nigdy nie był w wymienionych miastach. W cyklu Amsterdam, Warka, Kazanłyk... dążył do zatarcia czasu i miejsca powstania zdjęć. Zwrócił uwagę na ważną dla fotografii możliwość istnienia danych sytuacji czy motywów w różnych miejscach świata i w różnym czasie (Kalendarz szwajcarski, rok 1912). Zdjęcia te nie pozbawione są delikatnego żartu. Już w tym czasie Lech cenił osiągnięcia amerykańskiej fotografii, głównie grupy "f 64", a także fotografii czechosłowackiej. Interesuje go, podobnie jak fotografów amerykańskich przede wszystkim z okresu klasycznego modernizmu, ciekawe kadrowanie i kompozycja oraz zagadkowość przedstawianej sytuacji, połączone z wizualnością motywu czyli ich fotograficzność.

Fotografie Lecha cechują charakterystyczne zbliżenia przedmiotów, malarskie pejzaże o symbolicznym znaczeniu i minimalistycznej formie. W poetycki, a nawet zagadkowy sposób, ukazuje głównie intymny świat swych przeżyć. Bardzo ważną rolę w powstaniu jego obrazów fotograficznych pełni światło. Stało się ono nostalgicznym, a nawet dramatycznym środkiem wyrazu, a także sposobem poszukiwania kategorii piękna o mistycznych podtekstach, co w latach 90. rozwinął w swym indywidualnym i niezależnym stylu Bogdan Konopka.

Lech w niezwykle poetycki sposób ukazuje swój wewnętrzny świat, choć czasami myląca może być forma przypominająca dziewiętnastowieczny dokument fotograficzny. Był najbardziej inspirującym fotografem w kręgu "fotografii elementarnej", oddziałując m.in. na tzw. Szkołę jeleniogórską (np. Ewę Andrzejewską, Ninę Hobgarską). W latach 90. jego styl stał się bardziej dokumentalny, choć jednocześnie powstawały zdjęcia o malarskim (neopiktorialnym) charakterze, oparte wyłącznie na medium fotograficznym.

Prace w zbiorach: Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Galerii BWA w Jeleniej Górze, Galerii Sztuki w Legnicy, Galerii Wymiany w Łodzi.