Krzysztof Markowski

Malarz, rzeźbiarz. W 1984 roku dyplom z malarstwa w poznańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych Od roku 1983 pracował w grupie artystycznej Koło Klipsa. Począwszy od 1989 roku pracuje indywidualnie.  Jest profesorem Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu.

Początki doświadczeń twórczych Krzysztofa Markowskiego kształtowały się w działaniu grupowym, we  wspólnej pracy z artystami w poznańskiej grupie  Koło Klipsa (z Mariuszem Krukiem, Leszkiem Knaflewskim, Wojciechem Kujawskim). Był to dla niego czas prężnej aktywności, podejmowania wspólnych decyzji artystycznych, odpowiedzialnego dialogu i kolektywnej pracy, w rezultacie której powstawało wówczas wiele realizacji, aranżacji przestrzennych nie sygnowanych indywidualnymi nazwiskami. Markowski uczestniczył w tamtym czasie w tworzeniu raczej "grupowych dzieł sztuki". Wystawy Koła Klipsa składały się najczęściej z wielkoformatowych obiektów przestrzennych, z wyraźnym nawiązaniem do doświadczeń malarskich, w estetyce odwołującej się do surrealizmu, czy dziecięcej wyobraźni. Po tym burzliwym okresie aktywności Markowski zaczyna pracę indywidualną. Jego prace zmieniają się nie do poznania, w jego twórczości następuje wyciszenie i czas pogłębionej refleksji nad sztuką i otaczającym światem. Artysta skłania się w stronę poetyckiej zadumy, a istotą jego kompozycji staje się przede wszystkim natura. Maluje tajemnicze, "romantyczne" pejzaże, których tematami są ptaki, jeziora, góry. Ta znana z tradycji symbolika miesza się z prywatną mitologią artysty, czerpiącego garściami ze świata wyobraźni dziecięcej, eksplorującego pogranicze snu i jawy. „Aura spowija rzeczy w tajemnicę, a tę jak wiadomo, możemy tylko przybliżyć, nigdy całkowicie odsłonić" (prof. Anna Janiszewska -Zeidler). Do budowania obrazów artysta używa często tzw. przedmioty gotowe, czy materiały "nieartystyczne", tworzy specyficzne kolaże malarskie. Ostatnie prace Krzysztofa Markowskiego charakteryzują się oszczędną ikonografią, są stonowane w swojej kolorystyce, ukazują najczęściej naturalne barwy używanych materiałów. Są to w wielu wypadkach minimalistyczne, monochromatyczne "pejzaże miejskie", eksponowane na ścianie, na zasadzie multiplikowania jednego elementu (konturowego obrazu domu). „Sposób budowania przez Markowskiego ostatnich prac jest twardy, chropowaty, pozbawiony zewnętrznej elegancji. Wydaje się być dyktowany paradygmatem konieczności, wyzbytej estetycznej kokieterii” (prof. Jarosław Kozłowski).

Ryszard Rau