Jacek Sroka

Malarz i grafik. Absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych z 1981 roku (Wydział Grafiki), w latach 1981-1989 pedagog w pracowni miedziorytu prof. Mieczysława Wejmana na macierzystej uczelni. Przedstawiciel neoekspresjonizmu figuratywnego. W swojej sztuce stosuje czarny humor, karykaturę, często korzysta z groteski przekształcając w żart lub szyderstwo wzniosłe zagadnienia - jak i zwyczajne toposy bądź powiedzenia. Surowa i wyrazista w formie deformacja była niejako znakiem firmowym malarskich i graficznych wypowiedzi Jacka Sroki z lat 80. XX wieku. Powstałą twórczość można opisać jako malarstwo dzikie. Cechowały ją uproszczone, ostro definiowane  kształty jak i barwy. Multiplikowanie rzeczywistości w obrębie jednej kompozycji malarskiej czy graficznej oraz wpisywanie obrazu w obraz, powtarzanie sylwetek, figur na zasadzie rastra przyniosły artyście szybką rozpoznawalność oraz łatwiej komunikowały anegdotyczne treści. Tytuły prac często odnosiły się do sytuacji politycznej i spełniały rolę  komentarzy do „kartkowej jaruzelszczyzny”, np.: cykl Przypadki agenta tajnej policji (1986), Czerwonoskóry dżentelmen (1984), Życie emeryta (1984). Moralizowanie przy użyciu kiczowatych form artystycznych pozostało swoistą obsesją artysty wyraźną także w malowaniu własnych cierpień fizycznych (In caso di cattivi odori, 2005–2007). Laureat nagrody Związku Polskich Artystów Plastyków w Krakowie im. Witolda Wojtkiewicza z 2002 roku. W 2008 roku Jacek Sroka miał retrospektywną wystawę Opisanie Świata. Malarstwo, grafika, rysunek w Muzeum Narodowym w Krakowie.

Ryszard Rau