Andrzej Dłużniewski

Jest postrzegany jest jako jedna z najciekawszych indywidualności polskiej sztuki powojennej. Artysta – aktywny uczestnik ruchu konceptualnego w Polsce w latach 70. XX wieku – przedkłada intelektualną i filozoficzną zawartość swoich prac nad ich cechy formalne i stylistyczne. Wypracował własną koncepcję sztuki, której istotnym elementem jest użyteczność pojmowana – jak mówi – „w sensie najbardziej szlachetnym, w sensie prowokacji intelektualnej, pewnego impulsu”. Sztuka według niego miała być działalnością intelektualną, która „powołuje pewne środki, pewne sposoby artykulacji – raz dokonuje artykulacji za pomocą słowa, raz za pomocą dźwięku, innym razem plamy, bryły, kreski. Ale są to tylko środki – właściwa istota sztuki leży w sferze mentalnej”. Dlatego jej użyteczność ma być szczególnego rodzaju – użytecznością duchową. Prace tekstowe artysty zebrane zostały w książce „T" (1991). Artysta opublikował również zbiór krótkich, przesyconych humorem opowiadań zatytułowany „Odlot" (2000).