Aiko Miyawaki

Japońska rzeźbiarka, absolwentka Wydziału Historii na Japan Women's University w Tokyo, gdzie studiowała sztukę japońską oraz kulturę Momoyama, a swoją praktykę artystyczną zaczęła rozwijać pod wpływem artystów awangardowych Nobuya Abe i Yoshishige Saito. Pomiędzy 1959 a 1966 rokiem mieszkała w Mediolanie, Paryżu i Nowym Jorku, gdzie utrzymywała kontakty z czołowymi przedstawicielkami i przedstawicielami międzynarodowej awangardy artystycznej. 

Tworzyła swoje rzeźby ze stali, mosiądzu i miedzi. Niezależnie od rozmiaru prac interesował ją ruch, światło oraz relację z przestrzenią. W latach 80. i 90. stworzyła serię wielkoformatowych, dynamicznych wieloelementowych rzeźb site specific UTSUROHI (w tłumaczeniu z japońskiego: krótkotrwałość), które znajdują się m.in. w przestrzeniach Montjuic Olympic Plaza (Barcelona, Hiszpania), La Defense (Paryż, Francja), Nagi Museum of Contemporary Art (Okayama, Japonia). 

W 1967 roku otrzymała Purchase Award w ramach Guggenheim International Sculpture Exhibition w Nowym Jorku. W 1981 roku otrzymała 2nd Henry Moore Grand Prize Exhibition w Muzeum Rzeźby Hakone w Kanagawie oraz Emilio Greco Special Excellence Award. W 1982 roku otrzymała Hijikata Sadakichi Award na ósmej edycji Kobe Suma Rikyu Park Contemporary Sculpture Exhibition w prefekturze Hyogo. W 2003 uhonorowana przez rząd francuski Ordre des Arts et des Lettres. Miała solowe wystawy w takich instytucjach, jak m.in. Yoseido Gallery w Tokyo (1959), Tokyo Gallery (1962), Muzeum Sztuki w Łodzi (1970), Fundació Joan Miró w Barcelonie (1991), The Museum of Modern Art Kamakura & Hayama w prefekturze Honagawa (1998).