Andrzej Szewczyk

Zaczynał tworzyć w latach 70. od razu podejmując grę z regułami dominującej wówczas sztuki konceptualnej, która odrzucała zmysłowość dzieła na rzecz rejestracji działań intelektualnych. Tworzył dzieła wymagające dotyku, fizycznej pracy, codziennego mozołu. Używał na przykład pospolitego motywu z wałków „w palmy”, „w picassy”, stosowanych wówczas przez pokojowych malarzy. Inna praca, Malarstwo z chłopów, była odwzorowaniem w skali 1:1 ścian chałupy z okolic Mielna, wykonanej z muru pruskiego. Wykorzystanie materialnego czy fizycznego wymiaru dzieła dla wyrażenia zmysłowości, cielesnych namiętności i emocjonalnych pasji określa wyjątkową pozycję Szewczyka w sztuce polskiej.

Maria Morzuch (Cytat za: Abecadło, red. Jarosław Lubiak. Łódź: Muzeum Sztuki w Łodzi. 2010. s. 387).