Hrynkowski

Malarz, rzeźbiarz, grafik, ilustrator i scenograf. W latach 1910 – 1913 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Malarstwa uczył się w pracowniach Józefa Pankiewicza, Wojciecha Weissa i Stanisława Dębickiego, uczęszczał też do pracowni rzeźby prowadzonej przez Konstantego Laszczkę. Dyplom obronił w 1913 roku, a rok później wstąpił do I Brygady Legionów Polskich. W latach 1917-1922 współtworzył ugrupowanie Formistów (Ekspresjonistów Polskich). Zrzeszeni w nim artyści przedkładali prymat formy nad treść dzieła. Czerpiąc ze światowych ruchów awangardowych, m.in. kubizmu, futuryzmu i ekspresjonizmu, głosili odejście od tradycji realizmu w sztuce. Próbując stworzyć polski styl narodowy chętnie sięgali do rodzimej sztuki ludowej. Wszystkie te elementy znalazły odbicie również w twórczości Hrynkowskiego. W latach 1921 – 1922 artysta przebywał w Paryżu, gdzie uczył się w Akademii Andre Lotha. Do stolicy Francji wrócił ponownie w 1930 roku. W Paryżu nawiązał kontakty i przyjaźnie w kręgach literackich i artystycznych, poznał m.in. Blaise Cendrarsa, Guillaume Apollinairea, Marca Chagalla, Fernanda Légera, Roberta Delaunaya, Maxa Jacoba i Amadeo Modigllianiego. Znajomości te wywarły niewątpliwy wpływ na jego twórczą osobowość. W malarstwie nawiązania do szkoły paryskiej  znalazły odbicie w stosowanej przez Hrynkowskiego intensywnej kolorystyce i bogatych fakturach. Był współzałożycielem działającego w latach 1925-1935 zorientowanego kolorystycznie Cechu Artystów Plastyków „Jednoróg”. Podczas II wojny światowej należał do AK, walczył w Powstaniu Warszawskim w Batalionie „Zośka”. Po wojnie oprócz malowania zajmował się scenografią, współpracując z teatrami w Krakowie, Katowicach i Sosnowcu, projektował również kostiumy i plakaty.           

Dorota Stolarska-Kultys