Eugeniusz Rudnik

Kompozytor i pionier muzyki elektronicznej i elektroakustycznej. W 1967 ukończył studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej. Od 1958 pracował w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia. W latach 1967–1968 Rudnik pracował w Studio Muzyki Elektronicznej Westdeutscher Rundfunk w Kolonii. Na przełomie lat 60 i 70 współtworzył dzieła norweskiego kompozytora, Arne Nordheima, m.in. Colorazione i Solitaire (1969) – na otwarcie norweskiego ośrodka sztuki współczesnej Henie Onstad Kunstsenter oraz Plus i minus (1970), stworzoną dla pawilonu skandynawskiego na Wystawę Światową w Osace. Wystawa ta była pionierską instalacją multimedialną o wymowie ekologicznej. Współtworzył z Nordheimem również instalację w centrum rehabilitacji niewidomych w Oslo. Zrealizował dziesiątki dzieł: m.in. Andrzeja Dobrowolskiego, Krzysztofa Pendereckiego, Włodzimierza Kotońskiego czy Bogusława Schaeffera. 

Rudnik był również autorem innowacyjnych kompozycji poliwersjonalnych oraz kwadrofonicznych. Stworzył około 95 utworów. Były one prezentowane na antenach radiofonii całej Europy i wielu krajów świata, a także wielokrotnie na festiwalach. Jego kompozycja Homo ludens w roku 1985 prezentowana była na Documenta VII w Kassel. Był laureatem nagród takich jak Prix Italia, czy Karl Szczuka Preis. 

W swojej twórczości często zestawiał dźwięki elektroniczne z elektroakustycznymi. W nawiązaniu do sztuk wizualnych określał swoją twórczość często jako collage'ową. Niejednokrotnie sięgał do słowa mówionego, tworząc struktury narracyjne o cechach słuchowiska. Posługiwał się również materiałami dźwiękowymi wytworzonymi przez radio, które zostały odrzucone i usunięte. 

Był również autorem ilustracji do filmu i telewizji. Współpracował między innymi z takimi twórcami jak: Andrzej Wajda, Daniel Szczechura, Józef Robakowski, Janusz Połom, Julian Antoniszczak, Janusz Majewski oraz Zbigniew Rybczyński.

W 2014 Zuzanna Solakiewicz zrealizowała dokument o Rudniku zatytułowany 15 stron świata.