Janusz Karol Orbitowski

Malarz. W 1967 ukończył studia na Wydziale Malarstwa i Grafiki Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, gdzie był uczniem Adama Marczyńskiego. Od 1970 związany zawodowo z macierzystą uczelnią, w latach 1976–1986 jako adiunkt, w latach 1987–1993 docent, doktoryzował się w 1976, habilitował w 1986. W 1993 uzyskał tytuł profesora sztuk plastycznych. W 2001 został profesorem zwyczajnym. Od 1993 kierował Katedrą Rysunku.

Był reprezentantem  abstrakcji geometrycznej, większość jego obrazów zbudowana jest z rombów i prostokątów i nosi neutralne lub matematyczne tytuły, jak Kompozycje, Reliefy, 7/76 czy 14/97. Pod koniec lat 60., artysta nadał swym geometrycznym konstrukcjom - trójwymiarowość; naklejane na powierzchnie tworzą reliefy (przeważnie białe). Przestrzeń, światło, ruch i ich wzajemne relacje były naczelnymi wytycznymi konstrukcji dzieł artysty. Przeważnie malowane akrylem na płycie, zrytmizowane, równoległe z precyzyjnie utkaną fakturą (czasem z użyciem sznurka) na której odbywa się gra światła i cienia.  W Muzeum Sztuki w Łodzi  obejrzeć można kanoniczne prace artysty z przełomu lat 60. i 70.: Kompozycja  przestrzenna 3 R, Kompozycja przestrzenna 8 R czy Kompozycje przestrzenne  XXV i XXVIII,
 w których  twórca  precyzyjnie przewidział wszystkie świetlne zależności.
To właśnie ilość światła wpadającego do wnętrza z obrazami  Janusza  Karola Orbitowskiego definiuje efekty estetyczne i asocjacje. Jakości tych dzieł: ich wypukłość i wklęsłość, połysk i mat zmienia się wraz z kątem i punktem naszego widzenia.

Ryszard Rau