Edward Łazikowski

Edward Łazikowski (ur. 1939 w Bąkowie Górnym) - artysta intermedialny związany z Łodzią. Teoretyk sztuki, pisarz, performer, twórca obiektów, rysunków i fotografii. Jego debiutancka wystawa odbyła się w 1964 roku w Krakowie w klubie jazzowym Helikon. Po odbyciu służby wojskowej i pierwszych próbach artystycznych, podjął studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi (1970-1975). 

Zaczynał jako performer i autor konceptualnych interwencji („Moje Apele” Relartacje, Dłusko, 1977). Jednak wkrótce postanowił stworzyć ekwiwalent dla działania performatywnego w postaci obiektu. Od początku lat 80. tworzy wieloelementowe drewniane obiekty o abstrakcyjnej lub architektonicznej strukturze, którym towarzyszy zwykle projekt rysunkowy. Na początku niewielkie, dostosowane do wymiarów mieszkania artysty obiekty osiągały również monumentalne, scenograficzne formy realizowane w plenerze. 

W swojej twórczości Łazikowski wielokrotnie podejmował dialog z Marcelem Duchampem i twórcami awangardowymi. Przedstawiał własną wizję historii sztuki, dzieląc ją według stosunku twórców do zastanej tradycji. Określił trzy zasadnicze rodzaje postaw artystycznych: konstruktywną, wybiórczo krytyczną, oraz destrukcyjną. Jego sztuka jest próbą przekroczenia desktrukcyjnych tendencji i poszukiwaniem nowego języka artystycznego. 

Związany z Galerią Ślad (“Apel Osobisty”, 1979; “Performance pikturalny”, 1981), później również z galerią 86, Galerią Wschodnią, Art Forum i Muzeum Artystów („Teraz i przedtem”, 1992). Brał udział w wystawach m.in. „Nurt intelektualny w sztuce polskiej po II wojnie światowej: Performance polskie” (Galeria Labirynt, 1984), „Realizm radykalny i abstrakcja konkretna” (Muzeum Narodowe w Warszawie, 1989), „Łódzki progresywny ruch artystyczny 1969-1997” (Zachęta, 1997). W 1998 roku w Muzeum Sztuki odbyła się jego wystawa indywidualna (Rezydencja Księży Młyn, obecnie oddział Muzeum Pałac Herbsta). Monograficzna wystawa w galerii sztuki wozownia w Toruniu w 2017 roku („Edward Łazikowski: W partnerstwie z materią”). 

Jest teoretykiem sztuki, emerytowanym profesorem Akademii Huministyczno-Ekonomicznej w Łodzi, a także autorem kilku książek. "Fragtoryzacja świata. Labirynt refleksji o światowych procesach formotwórczych" (2004), "Zew nieskończoności" (2012), „Bezdrożami – w kolizjach – bez wyższości” (2015), „Z mocy kosmicznego wiatru. Generowanie idei twórczych i dzieł sztuki przez dialogiczną narrację epizodów: obserwowanych, myślanych i czynionych” (2018).  

Jego prace znajdują się w zbiorach: Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” w Radomiu i Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.