Janina Kraupe-Świderska
Malarka i pedagożka związana z krakowskim środowiskiem artystycznym. Studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych rozpoczęła w 1938 roku i kontynuowała w czasie wojny w Kunstgewerbeschule. Współtworzyła konspiracyjny teatr Tadeusza Kantora. Po wojnie miała okazje poznać awangardę europejską podczas wyjazdów zagranicznych. Korespondowała z Constantem Nieuwenhuysem, głównym teoretykiem grupy Cobra. Kraupe współtworzyła powojenną Grupę Krakowską i brała aktywny udział w awangardowym życiu artystycznym, wystawiając na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej. Jednocześnie w okresie socrealizmu jej prace nadal były prezentowane, m.in. na wystawie Kobieta w Walce o Pokój, czy wystawie polskiej na 26. Biennale Sztuki w Wenecji (obydwa 1952).
Artystka wypracowała własny, osobny styl malarski, który charakteryzuje oniryczna i poetycka atmosfera oraz obecność symboli związanych z astrologią i wolnomularstwem. W 1950 roku, po śmierci ojca, zaczęła poświęcać więcej uwagi życiu duchowemu. W tym czasie zainteresowała się astrologią, a stałym elementem jej obrazów stały się horoskopy. Kolorystyka jej obrazów rozwinęła się na skutek wyjazdu do Paryża w 1956 roku. Ze względu na zainteresowania związane z filozofią i ezoteryką, jej język malarski odbiegał od innych artystów związanych z II Grupą Krakowską. Najbliższe poszukiwaniom Kraupe-Świderskiej była prawdopodobnie sztuka związanej z Katowicami Urszuli Broll, z którą malarska pozostawała w bliskiej relacji.
Od roku 1948 do emerytury Kraupe-Świderska pracowała w macierzystej uczelni. Jej mężem był Jan Świderski, malarz kolorysta i również profesor ASP. Jej prace prezentowane były m.in. na Wystawach Sztuki Nowoczesnej (1948, 1957, 1959), a także na Biennale Sztuki w Wenecji (1952, 1978), na Wystawach Młodej Plastyki w Sopocie i w Warszawie, i Biennale Sztuki w Sao Paulo (1965). Jej prace znajdują się w zbiorach m.in. Muzeum Sztuki oraz Muzeów Narodowych w Krakowie, Warszawie, Poznaniu, Wrocławiu.
