Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

„Postacie” powstały rok po wprowadzeniu realizmu socjalistycznego jako oficjalnego stylu sztuki w PRL. Kompozycja to przykład typowej propagandy tego czasu i oparta jest na przeciwstawieniu kultury kapitalizmu i socjalizmu. Kobieta po lewej, ubrana w sukienkę z napisami odnoszącymi się do znanych miejsc i produktów, reprezentuje „zachodni imperializm”. Jego negatywne skutki podkreślają burzowe chmury i ruiny za jej plecami. Para krzepkich robotników po prawej stronie to z kolei reprezentanci zdrowego socjalizmu. Udowadnia to błękitne niebo i reprezentacyjny budynek w tle. Skrajnie przerysowani „źli” i „dobrzy” bohaterowie to także motywy znane z satyry politycznej chętnie wykorzystywanej w propagandzie komunistycznej.

Opis dedykowany osobom ze spektrum autyzmu

Wojciech Fangor to malarz. Fangor namalował obraz Postaci farbami olejnymi. To duży obraz. Obraz jest prostokątny.

Obraz Fangora to portret. Na obrazie namalowani są ludzie - dwie kobiety i mężczyzna. Mężczyzna stoi w centrum obrazu. Po jego prawej i lewej stronie stoją kobiety. Postacie nie są namalowane w całości. Na obrazie są głowy, korpusy i biodra postaci. Postacie wypełniają ciasno cały obraz. Tło obrazu to miasto i niebo.

Po lewej stronie obrazu jest kobieta. Kobieta jest drobna i szczupła. Ona jest ubrana w elegancką sukienkę. Sukienka jest biała. Na sukience są napisy po angielsku: London, Wall Street, Miami, Coca Cola. Napisy na sukience sugerują związek kobiety z Zachodnią Europą. Kobieta ma mocny makijaż i krótką fryzurę. Oczy kobiety zasłaniają okulary przeciwsłoneczne. Kobieta trzyma małą torebkę. Dłonie kobiety są wypielęgnowane i drobne. Kobieta jest elegancka.Za plecami kobiety są ruiny. To zburzone miasto. Na niebie są ciemne chmury.

W centrum i po prawej stronie obrazu są mężczyzna i kobieta. Mężczyzna obejmuje kobietę ramieniem. Są silni, ich dłonie są mocne i duże. Dłonie oparte są na kijach, może to szpadle. Kobieta i mężczyzna ubrani są w stroje robocze. To robotnicy. Oni są zupełnie inni niż kobieta w białej sukience. Robotnik i robotnica spoglądają na elegancką kobietę. Patrzą na kobietę zagniewanym wzrokiem.

Nad kobietą i mężczyzną jest błękitne niebo. Za ich plecami stoi wysoki biały budynek. Ten budynek jest nowoczesny.

Miasto, które jest tłem obrazu to Warszawa. Warszawa była zburzona w czasie II wojny światowej. Polacy odbudowywali po wojnie Warszawę. Postacie na obrazie to powojenni Polacy. Robotnicy z narzędziami pracują fizycznie, elegancka kobieta nie pracuje. Elegancka kobieta jest zbyt drobna i słaba by pracować. Ona nie pasuje do robotników.

 Wojciech Fangor namalował obraz Postacie w 1950 roku. Wtedy w Polsce panował komunizm. Obraz „Postacie” to obraz propagandowy. Ten obraz przypomina, że w komunistycznej Polsce ważni byli robotnicy, praca rąk i siła fizyczna. Elegancka kobieta nie pasuje do obrazu. Ona nie pasowała do komunistycznej Polski.

Autor skryptu: Agnieszka Wojciechowska-Sej

Opis dedykowany osobom słabo słyszącym i niesłyszącym

Wojciech Fangor namalował „Postaci” w 1950 roku, kiedy socrealistyczna rewolucja kulturalna osiągała swój punkt kulminacyjny. Obraz ma socrealistyczną wymowę, przedstawia troje ludzi należących do dwóch różnych, antagonistycznych światów. Po jednej stronie modna, zadbana, elegancka dziewczyna, w ekstrawaganckich okularach słonecznych i w sukience pokrytej napisami w języku angielskim ("Miami", "New York", "Wall Street", "London", "Coca-cola"). Długie, pomalowane na czerwono paznokcie świadczą, że ich właścicielce praca fizyczna jest obca. W rękach trzyma modną, zielona torebkę, patrzy wprost na widza. Za nią widać pochmurne niebo i ruiny miasta. Kobieta symbolizuje krytykowany przez propagandę „zachodni imperializm”. W kontraście do elegantki, po drugiej stronie obrazu stoi para robotników. Oboje są potężnie zbudowani, ubrani w robocze drelichy, w rękach trzymają trzonki narzędzi (kilofów i łopat). Skóra robotników jest opalona, paznokcie króciutko obcięte. Kobietę charakteryzuje męski typ urody, nie ma makijażu. Młody, atletyczny robotnik zdecydowanym gestem obejmuje kobietę w niebieskim fartuchu. To ona pasuje do niego estetycznie i ideowo. Para patrzy na modną, powabną pannę z mieszaniną pogardy i potępienia. Za ich plecami widać pogodne niebo oraz fragmenty wznoszonego na nowo budynku. Robotnicy symbolizują idee głoszone przez komunizm: kult pracy i prostotę. Zapatrzona na Zachód dziewczyna nie bierze udziału w socjalistycznej przebudowie kraju, jest ideologicznie niesłuszna.

„Postaci” Wojciecha Fangora wystawiono na I Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki w 1950 roku. Obraz nie zyskał uznania pomimo, że uważany jest obecnie za typową realizację socrealistyczną. Niektórzy krytycy sztuki widzą w tej pracy ukrytą ironię.

Autor skryptu: Maja Pawlikowska

Obraz olejny w układzie poziomym o wymiarach 100 x 125 cm. Jest to przykład typowej propagandy okresu socjalizmu. Na pierwszym planie znajdują się 3 postacie, po bokach 2 kobiety, w środku mężczyzna. Kobieta po lewej, ubrana w sukienkę z napisami odnoszącymi się do znanych miejsc i produktów, reprezentuje kapitalizm. Jego negatywne skutki podkreślają burzowe chmury i ruiny za jej plecami. Para krzepkich robotników po prawej stronie to z kolei reprezentanci zdrowego socjalizmu. Udowadnia to błękitne niebo i reprezentacyjny budynek w tle.

Wojciech Fangor to malarz. Fangor namalował obraz Postaci farbami olejnymi. To duży obraz. Obraz jest prostokątny. Obraz Fangora to portret. Na obrazie namalowani są ludzie - dwie kobiety i mężczyzna. Mężczyzna stoi w centrum obrazu. Po jego prawej i lewej stronie stoją kobiety. Postacie nie są namalowane w całości. Na obrazie są głowy, korpusy i biodra postaci. Postacie wypełniają ciasno cały obraz. Tło obrazu to miasto i niebo. Po lewej stronie obrazu jest kobieta. Kobieta jest drobna i szczupła. Ona jest ubrana w elegancką sukienkę. Sukienka jest biała. Na sukience są napisy po angielsku: London, Wall Street, Miami, Coca Cola. Napisy na sukience sugerują związek kobiety z Zachodnią Europą. Kobieta ma mocny makijaż i krótką fryzurę. Oczy kobiety zasłaniają okulary przeciwsłoneczne. Kobieta trzyma małą torebkę. Dłonie kobiety są wypielęgnowane i drobne. Kobieta jest elegancka.Za plecami kobiety są ruiny. To zburzone miasto. Na niebie są ciemne chmury. W centrum i po prawej stronie obrazu są mężczyzna i kobieta. Mężczyzna obejmuje kobietę ramieniem. Są silni, ich dłonie są mocne i duże. Dłonie oparte są na kijach, może to szpadle. Kobieta i mężczyzna ubrani są w stroje robocze. To robotnicy. Oni są zupełnie inni niż kobieta w białej sukience. Robotnik i robotnica spoglądają na elegancką kobietę. Patrzą na kobietę zagniewanym wzrokiem. Nad kobietą i mężczyzną jest błękitne niebo. Za ich plecami stoi wysoki biały budynek. Ten budynek jest nowoczesny. Miasto, które jest tłem obrazu to Warszawa. Warszawa była zburzona w czasie II wojny światowej. Polacy odbudowywali po wojnie Warszawę. Postacie na obrazie to powojenni Polacy. Robotnicy z narzędziami pracują fizycznie, elegancka kobieta nie pracuje. Elegancka kobieta jest zbyt drobna i słaba by pracować. Ona nie pasuje do robotników.  Wojciech Fangor namalował obraz Postacie w 1950 roku. Wtedy w Polsce panował komunizm. Obraz „Postacie” to obraz propagandowy. Ten obraz przypomina, że w komunistycznej Polsce ważni byli robotnicy, praca rąk i siła fizyczna. Elegancka kobieta nie pasuje do obrazu. Ona nie pasowała do komunistycznej Polski. Autor skryptu: Agnieszka Wojciechowska-Sej

Wojciech Fangor namalował „Postaci” w 1950 roku, kiedy socrealistyczna rewolucja kulturalna osiągała swój punkt kulminacyjny. Obraz ma socrealistyczną wymowę, przedstawia troje ludzi należących do dwóch różnych, antagonistycznych światów. Po jednej stronie modna, zadbana, elegancka dziewczyna, w ekstrawaganckich okularach słonecznych i w sukience pokrytej napisami w języku angielskim ("Miami", "New York", "Wall Street", "London", "Coca-cola"). Długie, pomalowane na czerwono paznokcie świadczą, że ich właścicielce praca fizyczna jest obca. W rękach trzyma modną, zielona torebkę, patrzy wprost na widza. Za nią widać pochmurne niebo i ruiny miasta. Kobieta symbolizuje krytykowany przez propagandę „zachodni imperializm”. W kontraście do elegantki, po drugiej stronie obrazu stoi para robotników. Oboje są potężnie zbudowani, ubrani w robocze drelichy, w rękach trzymają trzonki narzędzi (kilofów i łopat). Skóra robotników jest opalona, paznokcie króciutko obcięte. Kobietę charakteryzuje męski typ urody, nie ma makijażu. Młody, atletyczny robotnik zdecydowanym gestem obejmuje kobietę w niebieskim fartuchu. To ona pasuje do niego estetycznie i ideowo. Para patrzy na modną, powabną pannę z mieszaniną pogardy i potępienia. Za ich plecami widać pogodne niebo oraz fragmenty wznoszonego na nowo budynku. Robotnicy symbolizują idee głoszone przez komunizm: kult pracy i prostotę. Zapatrzona na Zachód dziewczyna nie bierze udziału w socjalistycznej przebudowie kraju, jest ideologicznie niesłuszna. „Postaci” Wojciecha Fangora wystawiono na I Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki w 1950 roku. Obraz nie zyskał uznania pomimo, że uważany jest obecnie za typową realizację socrealistyczną. Niektórzy krytycy sztuki widzą w tej pracy ukrytą ironię. Autor skryptu: Maja Pawlikowska