Haroon Mirza
The Last Tape [Ostatnia taśma]
Datowanie: | 2010 |
Technika: | instalacja dźwiękowa, rzeźba |
Materiały: | odtwarzacz, radio, głośnik, lampa, szafa, ekran LCD, wzmacniacz, okładki płyt, stroboskop, silnik |
Rozmiar: | wys. 168 cm, szer. 100 cm, głęb. 40 cm (po zmontowaniu) |
Sposób nabycia: | dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z programu: „Narodowe kolekcje sztuki współczesnej” |
Data nabycia: | 25.09.2019 |
Numer inwentarzowy: | MS/SN/R/620 |
Dzieło dostępne na ekspozycji: | nie |
Opis dzieła
W The Last Tape Haroon Mirza reinterpretuje jednoaktówkę Samuela Becketta Ostatnia taśma Krappa (1958). Bohater sztuki, Krapp, spogląda wstecz na wydarzenia ze swojego życia, nagrywane na taśmę w każde urodziny.
Film z tej inscenizacji dramatu Becketta pokazuje, jak aktor i muzyk Richard „Kid” Strange nagrywa niepublikowane wcześniej teksty Iana Curtisa na taśmę magnetyczną. Haroon Mirza rysuje paralelę pomiędzy Krappem (który „nie ma nic do powiedzenia, tylko umierające ja”) i frontmanem post-punkowego zespołu Joy Division. Strange łączy teksty i dźwięki tworzone przez towarzyszące im elementy rzeźbiarskie. Mrugający stroboskop jest aluzją do epilepsji Curtisa. Jednocześnie płyta zacina się na fragmencie utwóru Dead Souls, w którym Curtis śpiewa wers: They keep calling me (Oni ciągle mnie wzywają). Trudno pozbyć się wrażenia, że artysta odnosi się również do samobójczej śmierci wokalisty Joy Division.
Haroon Mirza traktuje meble, elektronikę i dźwięki jak materiał muzyczny i nie wprowadza rozróżnienia między kompozycją audio i wizualną: w procesie aranżacji każdy materiał ma znaczenie estetyczne.
Daniel Muzyczuk
Sound Art. Sound as a Medium of Art, ZKM Karlsruhe, 17.3.2012 – 6.1.2013
The Last Tape, VIVID, Birmingham, 23.9 – 16.10.2010