The Last Tape [Ostatnia taśma]

Haroon Mirza

The Last Tape [Ostatnia taśma]

Datowanie:	2010
Technika:	instalacja dźwiękowa, rzeźba
Materiały:	odtwarzacz, radio, głośnik, lampa, szafa, ekran LCD, wzmacniacz, okładki płyt, stroboskop, silnik
Rozmiar:	wys. 168 cm, szer. 100 cm, głęb. 40 cm (po zmontowaniu)
Sposób nabycia:	dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z programu: „Narodowe kolekcje sztuki współczesnej”
Data nabycia:	25.09.2019
Numer inwentarzowy:	MS/SN/R/620
Dzieło dostępne na ekspozycji:	nie

Opis dzieła

W The Last Tape Haroon Mirza reinterpretuje jednoaktówkę Samuela Becketta Ostatnia taśma Krappa (1958). Bohater sztuki, Krapp, spogląda wstecz na wydarzenia ze swojego życia, nagrywane na taśmę w każde urodziny.

Film z tej inscenizacji dramatu Becketta pokazuje, jak aktor i muzyk Richard „Kid” Strange nagrywa niepublikowane wcześniej teksty Iana Curtisa na taśmę magnetyczną. Haroon Mirza rysuje paralelę pomiędzy Krappem (który „nie ma nic do powiedzenia, tylko umierające ja”) i frontmanem post-punkowego zespołu Joy Division. Strange łączy teksty i dźwięki tworzone przez towarzyszące im elementy rzeźbiarskie. Mrugający stroboskop jest aluzją do epilepsji Curtisa. Jednocześnie płyta zacina się na fragmencie utwóru Dead Souls, w którym Curtis śpiewa wers: They keep calling me (Oni ciągle mnie wzywają). Trudno pozbyć się wrażenia, że artysta odnosi się również do samobójczej śmierci wokalisty Joy Division.

Haroon Mirza traktuje meble, elektronikę i dźwięki jak materiał muzyczny i nie wprowadza rozróżnienia między kompozycją audio i wizualną: w procesie aranżacji każdy materiał ma znaczenie estetyczne.

Daniel Muzyczuk

Wystawy

Sound Art. Sound as a Medium of Art, ZKM Karlsruhe, 17.3.2012 – 6.1.2013
The Last Tape, VIVID, Birmingham, 23.9 – 16.10.2010

Haroon Mirza

Haroon Mirza zdobył międzynarodowe uznanie dzięki instalacjom, które badają wzajemne oddziaływanie pomiędzy dźwiękiem i falami świetlnymi oraz prądem elektrycznym. Tworzy rzeźby kinetyczne, performanse i instalacje zanurzeniowe, takie jak The National Apavillion of Then and Now (2011). Opisuje siebie jako kompozytora, manipulującego elektrycznością, żywym, niewidzialnym i zmiennym zjawiskiem, aby zaanimować instrumenty tak różnorodne jak elektronika użytkowa, winyle i gramofony, diody LED, meble i materiały wideo. „Cała muzyka to zorganizowany dźwięk lub zorganizowany hałas” – mówił artysta w 2013 roku. Procesy zostają odsłonięte,...

Więcej informacji