Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

W The Last Tape Haroon Mirza reinterpretuje jednoaktówkę Samuela Becketta Ostatnia taśma Krappa (1958). Bohater sztuki, Krapp, spogląda wstecz na wydarzenia ze swojego życia, nagrywane na taśmę w każde urodziny.

Film z tej inscenizacji dramatu Becketta pokazuje, jak aktor i muzyk Richard „Kid” Strange nagrywa niepublikowane wcześniej teksty Iana Curtisa na taśmę magnetyczną. Haroon Mirza rysuje paralelę pomiędzy Krappem (który „nie ma nic do powiedzenia, tylko umierające ja”) i frontmanem post-punkowego zespołu Joy Division. Strange łączy teksty i dźwięki tworzone przez towarzyszące im elementy rzeźbiarskie. Mrugający stroboskop jest aluzją do epilepsji Curtisa. Jednocześnie płyta zacina się na fragmencie utwóru Dead Souls, w którym Curtis śpiewa wers: They keep calling me (Oni ciągle mnie wzywają). Trudno pozbyć się wrażenia, że artysta odnosi się również do samobójczej śmierci wokalisty Joy Division.

Haroon Mirza traktuje meble, elektronikę i dźwięki jak materiał muzyczny i nie wprowadza rozróżnienia między kompozycją audio i wizualną: w procesie aranżacji każdy materiał ma znaczenie estetyczne.

Daniel Muzyczuk