Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Obraz jest kompozycją w poziomie, wypełnioną dużym szaroniebieskim polem koloru, który stanowi tło dla postaci rozmieszczonych w różnych miejscach płótna. Rozgrywająca się na tym tle scena widoczna jest nieco z góry i pod kątem, jakby z punktu widzenia kogoś wyglądającego przez okno na wysokim piętrze. Być może to jeden z opiekunów uczestników tytułowej zabawy albo kolejne dziecko, które chce dołączyć do grupy.

Już na pierwszy rzut oka wiadomo, że podwórze mieści się przy starej kamienicy; jej mury chronią przed światem zewnętrznym, ale są też barierą dla słońca. Nie ma tu śladu jakiejkolwiek zieleni, nawet w doniczkach wystawianych na parapetach. Wzdłuż obu bocznych i górnej krawędzi obrazu ciągnie się bordiura niskich zabudowań, typowych dla podwórkowej rzeczywistości komórek o różnych odcieniach czerwieni starej cegły. Niezabudowana dolna krawędź pozwala myśleć, że widzimy tylko część podwórza, na której toczy się gra w piłkę. Nie ma tutaj bowiem typowego i niezmiernie ważnego elementu każdego miejskiego podwórza – trzepaka. Społeczność kamienicy wydaje się zżyta, dwie osoby siedzą, przyglądając się grającym, dwie inne odeszły nieco na bok, jak nastolatki zdradzające sobie jakieś sercowe tajemnice. Składana forma obrazu wydaje się związana z problemem przenoszenia i przechowywania dużego płótna, nie jest bowiem istotnym elementem treści przekazu – migawki z życia starej kamienicy.

Anna Saciuk-Gąsowska