John Smith
Dziewczyna żująca gumę
| Datowanie: | 1976 |
| Technika: | film-audio-wideo, zapis na taśmie filmowej przeniesiony na zapis cyfrowy |
| Materiały: | film |
| Rozmiar: | 11'46'' |
| Sposób nabycia: | dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z programu: „Narodowe kolekcje sztuki współczesnej” |
| Data nabycia: | 25.09.2017 |
| Numer inwentarzowy: | MS/SN/V/129 |
| Dzieło dostępne na ekspozycji: | tak |
Opis dzieła
Film Smitha został nakręcony w wielokulturowej dzielnicy Dalston w Londynie. Rejestruje toczące się tam życie. Niewidoczny narrator nawet nie przebywa na miejscu akcji. Wydaje polecenia ludziom, maszynom, zwierzętom i przedmiotom, staje się reżyserem scen miejskich, tym samym dowcipnie komentuje roszczenia kina dokumentalnego do obiektywności.
Film rejestruje ruch przechodniów na ulicy Dallston w Londynie, w pobliżu usytuowanego w narożnym budynku sklepu z wyposażeniem wnętrz mieszkalnych. Zdania wypowiadane przez narratora słyszanego z offu wyodrębniają z kontinuum ruchu ulicznego poszczególne zdarzenia z udziałem przechodniów. Wypowiedzi te, formułowane w trybie I want… (Chcę, żeby…) poprzedzają zdarzenia, przypisując im status zainscenizowanych sytuacji. Przebieg zdarzeń obnaża fikcyjny charakter tego zabiegu. Oprócz głosu narratora ścieżka dźwiękowa obejmuje dźwięki składające się na hałas uliczny; przez około ¾ trwania filmu słyszalny jest dzwonek alarmowy.
Kadr filmu pokazuje to, co dzieje się na ulicy: przejeżdżające pojazdy, kobiety i mężczyzn idących chodnikiem lub przechodzących przez ulicę, przebiegające dzieci, gołębie. Niektóre osoby zerkają w stronę kamery. Początkowo na komentarz narratora składają się zdania dotyczące pojedynczych zdarzeń mieszczących się w kadrze; z biegiem czasu zaczyna on eksponować złożoność wybranych sytuacji. Bliżej końca filmu narrator zaczyna ujawniać dane dotyczące otoczenia, w którym dokonywana jest rejestracja; jest to dzielnica Londynu zamieszkana przez dużą populację imigrantów. Narrator informuje również o zdarzeniach niemieszczących się w kadrze. Zaczyna snuć własne domniemania dotyczące przechodniów. Pod koniec filmu przestrzeń rejestracji się zmienia; przesuwający się kadr ukazuje panoramiczny widok zamglonej przestrzeni łąki. Hałas uliczny jest nadal słyszalny.
Film ma znamiona dzieła zaangażowanego społecznie, odzwierciedlającego codzienne funkcjonowanie londyńskiej ulicy. Sytuuje on jego twórcę w bezpośrednim nurcie zdarzeń, stawia pytanie o zdolność wpływania działania artystycznego na ich przebieg.
Paweł Polit
