Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

To niewątpliwie jest zaproszenie do wnętrza – zbyt ciasnego, a nawet opresyjnego. Wejście do niego grozi nadmiernym zbliżeniem, niebezpiecznym kontaktem z tym, co najbardziej intymne. Wojciech Bąkowski zaprasza widzów do wewnętrznego świata swoich przeżyć. Dzieli się nim przez swoją poezję, muzykę i animacje, które stanowią rejestrację sposobu, w jaki doświadcza życia w trudnej do zniesienia rzeczywistości. Sprawia to wrażenie niekontrolowanego zapisu strumienia świadomości, a wrażenie opresji potęguje mała, ciasna kabina, w której dzieło prezentowane jest odbiorcom. Filmy mówione stanowią cykl prac Bąkowskiego, w których obrazom rysowanym bezpośrednio na taśmie filmowej towarzyszy mocna muzyka i melorecytacja artysty. Zawsze prezentowane są w zaprojektowanych przez artystę klaustrofobicznych pomieszczeniach zwanych norami. Stanowiąc obdarzony swoistą poetyką zapis jego przeżywania świata, stają się metaforycznym obrazem współczesnego stanu ducha w Polsce.

Jarosław Lubiak Cytat za: Abecadło, red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb.[31]