Robótka na drutach, banalne zajęcie, staje się dziełem sztuki, nie tylko ze względu na skalę, jaką osiąga, ale przede wszystkim ze względu na program, w jaki zostaje włączona. W 1969 roku w Galerii Foksal wynajęta osoba z jednowymiarowej nici wydziergała płaszczyznę o wymiarach 3 x 10 m. Podczas publicznej akcji w Muzeum Sztuki w roku 1970 płaszczyzna ta została w części nadpruta – tak, że osiągnęła długość około 2m. Artysta zakładał cykliczny proces transformacji dzieła – nadpruwanie i ponowne częściowe nadrabianie ściegów aż do całkowitego sprucia i powrotu do pojedynczego wymiaru nitki. Wówczas, jak głosi program, dzieło ma być eksponowane w postaci linearnej. Tricot jest unikalną pracą w twórczości Jacqueta, gdyż artysta znany jest raczej z tego, co sam nazwał mec-artem (czyli sztuką mechanicznego obrazowania, technicznego przenoszenia i powielania wizerunków za pomocą fotografi, serigrafii, hologramu). Przykładem może być w Śniadaniu na trawie serigrafia z fotografii, w której współczesne towarzystwo (m.in. Pierre Restany, mentor Nowego Realizmu we Francji i naga galerzystka) upozowane zostało według słynnego obrazu Eduarda Maneta. Mechanicznie powielony obraz znajduje się w wielu kolekcjach na świecie, również w kolekcji Muzeum Sztuki. Jest on jednym z elementów serii Kamuflaż, w której artysta powiela obrazy z histori sztuki – namalowane przez Paola Uccella, Sandra Botticcellego, Diega Velázqueza, Henry’ego Matisse’a czy Pabla Picassa, jak i te z współczesnego mu amerykańskiego pop-artu – autorstwa Roya Lichtensteina i Jaspera Johnsa.

Maria Morzuch (Cytat za: Abecadło, red. Jarosław Lubiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2010, s.nlb. [115]).