Oszczędność formalna i łagodna gama barw w pracach Günthera Ueckera ma obrazować pokój i przynosić ukojenie wciąż świeżemu wspomnieniu wojny i cierpienia. Po II wojnie światowej artysta próbował odszukać podstawowe formy malarskie. Odrzucał informel i action painting – ekspresyjne nurty abstrakcji, które rozwinęły się w Europie i USA. Inspirował się natomiast suprematyzmem Kazimierza Malewicza, który koncentrował się na duchowości bezprzedmiotowych kompozycji oraz unizmem Władysława Strzemińskiego, który dążył do całkowitej jednorodności powierzchni płótna. Prace Ueckera wykorzystują ascetyczne formy bazujące na figurach geometrycznych oraz stonowaną gamę barwną z przewagą bieli i szarości. Artysta chętnie posługiwał się gwoździami, które naruszają powierzchnię płótna, „otwierają” dwuwymiarowy obraz, zmieniają go w przestrzenny obiekt. Dzięki złudzeniu optycznemu nadają one kompozycji łagodną, falującą fakturę, która równoważy konotację wbijania gwoździ z agresją i bólem.

Anna Nawrot (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 402)