Katarzyna Kobro

Akt (6)

Udostępnij:
Datowanie: 1948
Technika: odlew
Materiały: gips
Rozmiar:wys. 24,8 cm, szer. 19 cm, głęb. 22,4 cm
Numer inwentarzowy: MS/SN/R/40

Opis dzieła

Opis dedykowany osobom ze spektrum autyzmu

Katarzyna Kobro zrobiła gipsową rzeźbę przedstawiającą siedzącą kobietę. Kobieta jest przedstawiona w sposób uproszczony. Katarzyna Kobro nie zaznaczyła na głowie kobiety rysów twarzy i włosów. Przedstawiona kobieta składa się z połączonych brył geometrycznych. Kobieta ma zgiętą nogę. Noga jest podciągnięta do piersi. Na tej nodze opiera zgiętą w łokciu rękę. Na tej ręce opiera głowę. Drugą nogę zgiętą w kolanie kobieta ma podwiniętą pod siebie. Druga ręka jest wyprostowana, odchylona do tyłu, oparta na zgiętej pod kątem prostym dłoni. Ma zaznaczony mięsień, mocno się opiera. Mocne podparcie drugiej ręki równoważy ciężar jednej i drugiej strony ciała. Katarzyna Kobro pokazała syntetycznie jak naturalnie układa się kobiece ciało. Rzeźbiarka obserwowała ciało dojrzałej kobiety - Zofii Wierzbowskiej. Artystka przyjaźniła się ze swoją sąsiadką Zofią Wierzbowską. Katarzyna Kobro obserwowała jak jej jest najwygodniej usiąść. Budowa ciała kobiety pozwala jej wygodnie usiąść z nogami zgiętymi w kolanach, podwiniętymi pod siebie. Katarzyna Kobro patrzyła jak wygodnie siedzi Zofia Wierzbowska. Rzeźbiarka nawiązywała do rzeźb kucającej Afrodyty ze Starożytnej Grecji. Rzeźbię z natury tak, jak idzie się do kina, żeby lepiej wypocząć. Lubię się zabawiać poprawiając to, co nie zostało ukończone w jakimkolwiek kierunku sztuki dawnej. /Katarzyna Kobro, 1933/ 

Autor skryptu: Małgorzata Wiktorko


Opis dedykowany osobom słabo słyszącym i niesłyszącym

Akt (6) Katarzyny Kobro otwiera zestaw czterech, niewielkich Aktów kobiecych, datowanych zgodnie z relacją córki, Niki Strzemińskiej, na rok 1948. Artystka przekazała rzeźbę, krótko przed śmiercią, opiekującej się nią lekarce pani Halinie Skowrońskiej. Następnie trafiła do córki. W 1966 roku Muzeum Sztuki w Łodzi zakupiło ją do swojej kolekcji. Akt został wykonany z natury. Modelką była Zofia Wierzbowska, zaprzyjaźniona sąsiadka, spowinowacona z malarzem Stefanem Wegnerem. Rzeźba przedstawia kobietę w pozycji siedzącej, lekko skuloną i przechyloną na prawy bok. Postać podpiera się lewą dłonią, wyprostowanej wzdłuż tułowia ręki, z lewą nogą podwiniętą a prawą wysoko podkurczoną, podtrzymującą oparte na udzie ramię, oplatające równocześnie opuszczoną głowę. Bryła zwarta, dużo w niej ostro modelowanych, zgeometryzowanych wypukłości i zagłębień, zdeformowana na granicy abstrakcji, nie posiada ażurów. Akt (6) jest podobny do przedwojennych realizacji, choć rzeźbiony ostrzej, drapieżniej. Występują silniejsze kontrasty. Taki rodzaj sztuki artystka postrzegała jako „wypoczynkowy”, czerpała dzięki temu radość z tworzenia.

Rzeźba pokazywana była na pośmiertnej wystawie Kobro i Strzemińskiego, Łódź-Warszawa 1956/1957. Na podstawie oryginalnego gipsowego odlewu wykonano 1 egzemplarz rzeźby z brązu.

Autor skryptu: Maja Pawlikowska


Opis kuratorski

Odlew gipsowy otwierający zestaw czterech, równie niewielkich jak przedwojenne, Aktów kobiecych, datowanych zgodnie z relacją córki, Niki Strzemińskiej, na rok 1948. Przekazany przez artystkę, krótko przed śmiercią, opiekującej się nią lekarce p. Halinie Skowrońskiej. Powrócił do córki, a następnie drogą zakupu wzbogacił kolekcję Muzeum Sztuki. Tym razem modelką była Zofia Wierzbowska, zaprzyjaźniona sąsiadka, spowinowacona z malarzem Stefanem Wegnerem. Postać ujęta w pozycji siedzącej, lekko skulona i przechylona na prawy bok, podparta dłonią lewej, wyprostowanej wzdłuż tułowia, ręki, z lewą nogą podwiniętą a prawą wysoko podkurczoną, podtrzymującą złożone na udzie ramię oplatające równocześnie  opuszczoną  głowę.  Bryła  zwarta,  pełna  ostro modelowanych  zgeometryzowanych  wypukłości  i zagłębień, zdeformowana na granicy abstrakcji. Akt  zasadniczo zbliżony   do  wcześniejszych,  choć  rzeźbiony  ostrzej, drapieżniej, z tendencją do silniejszych kontrastów. Eksponowany po raz pierwszy na pośmiertnej wystawie Kobro i Strzemińskiego, Łódź – Warszawa 1956/1957. Utrwalony w brązie wykonanym w 1 egzemplarzu.

(Zenobia Karnicka, cytat z katalogu: Katarzyna Kobro 1989-1951. W setną rocznicę urodzin, kat. wystawy, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 1998, s. 136 )

Wystawy

Kobro y Strzemiński. Prototipos vanguardistas [2017-04-25-2017-09-09]
Katarzyna Kobro & Władysław Strzemiński. New Art in Turbulent Times [2018-03-10-2018-09-02]

Katarzyna Kobro
Katarzyna Kobro

Rzeźbiarka i teoretyczka sztuki, była jedną z najwybitniejszych artystek związanych z awangardą międzywojenną w Polsce. Urodziła się w Moskwie w rodzinie o niemieckich korzeniach. Od 1917 roku studiowała w Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury w Moskwie (później II Państwowe Wolne Pracownie Artystyczne) i szybko związała się ze środowiskiem lewicy konstruktywistycznej. W tym czasie poznała też swojego przyszłego męża, Władysława Strzemińskiego. W 1920 roku artystka przeniosła się do Smoleńska, gdzie współpracowała ze Strzemińskim, m.in. projektując plakaty dla Rosyjskiej Agencji Telegraficznej, ROSTA i uczestnicząc w obradach...

Inne dzieła tego artysty / artystki
Dzieła w tej samej kolekcji
Zobacz także
Powiązane obiekty