Kolekcja Sztuki XX i XXI wieku

Ekran wypełnia szary, na pierwszy rzut oka nieruchomy obraz, któremu towarzyszy powtarzający się, charakterystyczny dźwięk. Po pewnym czasie, nieśmiało, z dołu wysuwa się zielony wypukły kształt. Wychodzi na spotkanie drugiemu, który wychyla się to znów chowa za górną krawędzią kadru. Dźwięk przybiera na sile, przechodząc w przeciągłe cmoknięcia, po czym oba kształty ostatecznie zlewają się ze sobą, wypełniając cały ekran. Istotnym elementem twórczości Robakowskiego, eksplorowanym już od lat 70. XX w. w ramach działalności w Warsztacie Formy Filmowej, jest relacja między ścieżką dźwiękową a obrazem. Głos nierzadko dopełnia materiał wizualny, bądź w niego ingeruje, jak w tym wypadku, gdzie abstrakcyjne kształty nabierają żywych, ludzkich cech, stając się aktorami erotyczno-komicznego spektaklu. Videocałuski to zapis spotkania powagi i zabawy, z którego Robakowski wydobywa ukrytą energię, płynącą ze zderzenia techniki i biologii.

Krzysztof Kościuczuk (Cytat za: Korespondencje. Sztuka nowoczesna i uniwersalizm, red. Jarosław Lubiak, Małgorzata Ludwisiak, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2012, s. 470)